کد مطلب:234 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:22

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چرا در فرهنگ شيعه هميشه حزن و اندوه و عزاداري حاكم است؟

آن چه مسلم است، نه شادماني افراطي و بدون دليل پسنديده است و نه ماتم زدگي و غم و اندوه مداوم، و پسنديده آن است كه انسان راه تعادل در پيش گيرد؛ يعني نه اسير سرخوشي هاي بي دليل شده و نه آن كه غم زده و گوشه گير شود؛ بلكه برحسب مورد و واقعيات موجود خود را تطبيق دهد. گذشته از آن كه دل مؤمن همواره شاد است، شادي مؤمن يك شادماني عميق و وصف ناشدني است؛ چرا كه سرور و ابتهاج مؤمن از معرفت عميق او نسبت به خداوند و هستي و مسيري كه در پيش دارد سرچشمه مي گيرد و با شادماني هاي سطحي و دل مشغولي هاي گذراي دنيا متفاوت است. در مورد برگزاري مراسم بايد بگوييم كه اين مجالس براي غم خوردن و يا ابراز تأسف و اندوه نيست؛ بلكه براي ذكر مصائب خاندان پيامبر(ص) و مردان خدا و اقتداي به آنان است؛ گرچه برخي مظاهر عزاداري ممكن است همان گونه باشد كه شما گفتيد و چنين مواردي بايد اصلاح گشته و فلسفه حقيقي عزاداري ها براي مردم تبيين گردد.